Op jacht naar kaaimannen in de boomtoppen

Mezami(e)s,

over Manaus kan ik kort zijn: het is een groezelige havenstad en poort naar de Amazone. Die Engelsen zullen hier grote ogen opzetten als ze stralks naar hier komen voor hun groepswedstrijden! Het enige wat hier echt mooi is, is het Theatro das Amazonas, eind 19de eeuw door een rijke patser in bouwpakket vanuit Europa naar hier verscheept. Nee, die Amazone, dat is de enige reden waarom een mens deze omweg zou maken.
Ik had een vierdaagse jungle-tocht geboekt. De eerste overnachtingsplaats was een eenvoudige lodge aan de rivier, Voordat dier bereikt werd, was ik getuige van het opmerkelijke natuurverschijnsel Encontro das Aguas. Over een lengte van ongeveer zeven kilometer lopen het zwarte water van de Rio Negro en het bruine water van de Rio Solimoes duidelijk zichtbaar naast elkaar in één beding, om daarna te vermengen en de Amazone te vormen.
Miin reisgezelschap die eerste dag was een veel te enthousiaste familie uit Irak en de activiteiten waren dolfijnen en kaaimannen spotten en zelf piranhas vissen. Ik kreeg zelf twee roodbuikpiranhas aan mijn haakje met kippenafval. De gids haalde ze van de haak en toonde meteen waarom het zo'n geduchte roofdieren zijn. Kortom: leuk toeristentijdverdrijf, maar niet wat ik gehoopt had.
Dat kwam er gelukkig wel de volgende dagen, toen ik samen met drie Duitse jongens een kamp ging op zetten in de jungle op een eiland anderhalf uur varen van de lodge. Stel je voor: een palmblmaderen afdak waaronder we onze hangmatten met muskietennet konden vastmaken en voor de rest niets: geen stromend water (buiten dat van de rivier), geen electrictiteit, geen sanitair. We werden al meteen aan het werk gezet om vuur te maken en met palmbladeren een beschutting voor onze kookplaats te maken. Wat dat eten betreft: de basis-benodigdheden waren er wel, zoals drinkwater, koffie en rijst en twee keer kip, maar voor het avondmaal moesten we zelf voor ons eten zorgen.
De Duitsers wilden per se kaaiman op het menu, en dus trokken we na het vallen van de duisternis er op uit om een kaaiman te vangen. Nu moet je je voorstellen: je peddelt met vijf man in een kano in een maanloze nacht en rondom je enkel de geluiden uit het woud en boven je duizenden sterren. Spannend was dat wel, vijftien centimeter boven het water en zwiepende boomtakken moeten ontwijken. Want die beestjes, zichzelf verraden doordat hun ogen het licht v&an de lampen reflecteren, verschuilen zich natuurlijk in het geboomte in de kanten. Kaaimannen in de bomen? Inderdaad, want sinds het hier de voorbije maanden zo fel regende, is het waterniveau hier acht meter gestegen en peddelen we tussen de boomkruinen.
Die eerste avond werd het niets en beperkte het menu zich tot de resten van de jungle-kippensoep van 's middags en crackers. De tweede nacht hadden we meer geluk, en konden we een mini-kaaimannetje verschalken dat op de barbecue belandde. Smaakte wat naar vis! En ookn 's nachts, als we rond het uitdovende kampvuur de flessen cahchaça leeg werden gemaakt, ontwaakte ook de nachtelijke jungle rondom ons, maar veel geluiden die ik niet kon thuisbrengen. Grote besten hebbben we hier niet gezien, klein gespuis op de grond en in de lucht des te meer.
Kortom, deze jungle-kampeertocht was een onvergetelijke ervaring, die de Bear Grylls in mij wakker maakte. En een mooi orgelpunt aan een ongelooflijk gevarieerde reis,; met natuurpracht van watervallen en de jungle, maar ook oude karaktervolle en moderne steden. Het is mooi geweest! Nu nog drie dagn het strand van Copacabana om af te kicken en me te vergapen aan al het schoons dat de natuur daar te bieden heeft. Zaterdag half zeven zet ik weer voet op Belgische bodem. Tot in den draai!