Vergane glorie
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Steve
22 Maart 2014 | Brazilië, Salvador
Mezami(e)s,
'Je gaat toch niet in de Pelourinho logeren?' vroeg het ontbijtmeisje in Foz da Iguaçu tijdens onze dagelijkse ontbijtbabbel van welgeteld vijf zinnen in mijn beste Jommekes-Spaans, wat zij ook verstond. Ik had haar verteld over mijn reisplannen en dat mijn volgende bestemmingSalvador was, de hoofdstad van Bahia en ooit de hoofdstad van Brazil. Ja, ik zou in de historische stadswijk Pelourinho verblijven, en daar kon ik 's avonds maar beter op mijn tellen passen, waarschuwde ze me nog. En dus liet ik de taxi me van de luchthaven tot voor de deur van de jeugdherberg droppen in het donker. En beperkte ik me tot enkele pintjes in een kroegje op de hoek honderd meter verder. Dag en nacht is de politie hier nadrukkelijk aanwezig. Dat is vooral na zonsondergang wel te begrijpen, want als de horden toeristen achter vlaggetjes hier verdwenen zijn als de zon weg is, ziet het hier letterlijk zwart van het volk. Waarmee ik bedoel dat je als blanke dan een bedreigde minderheid volgt, en dat de kasseistraatjes het tonee worden van dronkaards, bedelaars, schooiers, leurders, hoeren en ongure types. Overdag is daarvan niets te merken en ontpopt de Pelourinho zich tot een uiterst charmante wijk. Vergane glorie welioswaar, want veelgebouwen zijn in erg slechte staat en alhoewel er stevig geresatureerd en opgeknapt wordt, geeft deze WK-speelstad toch een vervallen indruk. Bahia is de zwarte deelstaat van Brazil, en de bakermat van de vechtdans capoeira en van de Bahianas, de dames in traditionelel klederdracht die zich enkel maar voor geld willen laten fotograferen. Of je moet het stiekem doen! Ik vond deze veel- en pastelkleurige stad wel iets hebben en blij hier even mee kennis gemaakt te hebben. Nu is het weekend, en ik heb de catamaran genomen naar het paradijselijke Morro do Sao Paulo, een idyllisch jungle-eiland op twee uur varen. Niet bestoft hippie, maar hip & happening, met veel chill strandvolk en voor elk wat wils te eten, drinken en bleeven. Auto's zijun hier taboe op dit eco-paradijsje; het transport van de roeristenkoffers gebeurt hier... per kruiwagen! Ook zwaaardere lasten worden de helling van het haventje naar het centrum opgeduwd met de kruiwagen.Maar dat zijn dan ook de enige zorgen die de plaatselijke eilandbewoners hier hebben! Tot in den draai!
'Je gaat toch niet in de Pelourinho logeren?' vroeg het ontbijtmeisje in Foz da Iguaçu tijdens onze dagelijkse ontbijtbabbel van welgeteld vijf zinnen in mijn beste Jommekes-Spaans, wat zij ook verstond. Ik had haar verteld over mijn reisplannen en dat mijn volgende bestemmingSalvador was, de hoofdstad van Bahia en ooit de hoofdstad van Brazil. Ja, ik zou in de historische stadswijk Pelourinho verblijven, en daar kon ik 's avonds maar beter op mijn tellen passen, waarschuwde ze me nog. En dus liet ik de taxi me van de luchthaven tot voor de deur van de jeugdherberg droppen in het donker. En beperkte ik me tot enkele pintjes in een kroegje op de hoek honderd meter verder. Dag en nacht is de politie hier nadrukkelijk aanwezig. Dat is vooral na zonsondergang wel te begrijpen, want als de horden toeristen achter vlaggetjes hier verdwenen zijn als de zon weg is, ziet het hier letterlijk zwart van het volk. Waarmee ik bedoel dat je als blanke dan een bedreigde minderheid volgt, en dat de kasseistraatjes het tonee worden van dronkaards, bedelaars, schooiers, leurders, hoeren en ongure types. Overdag is daarvan niets te merken en ontpopt de Pelourinho zich tot een uiterst charmante wijk. Vergane glorie welioswaar, want veelgebouwen zijn in erg slechte staat en alhoewel er stevig geresatureerd en opgeknapt wordt, geeft deze WK-speelstad toch een vervallen indruk. Bahia is de zwarte deelstaat van Brazil, en de bakermat van de vechtdans capoeira en van de Bahianas, de dames in traditionelel klederdracht die zich enkel maar voor geld willen laten fotograferen. Of je moet het stiekem doen! Ik vond deze veel- en pastelkleurige stad wel iets hebben en blij hier even mee kennis gemaakt te hebben. Nu is het weekend, en ik heb de catamaran genomen naar het paradijselijke Morro do Sao Paulo, een idyllisch jungle-eiland op twee uur varen. Niet bestoft hippie, maar hip & happening, met veel chill strandvolk en voor elk wat wils te eten, drinken en bleeven. Auto's zijun hier taboe op dit eco-paradijsje; het transport van de roeristenkoffers gebeurt hier... per kruiwagen! Ook zwaaardere lasten worden de helling van het haventje naar het centrum opgeduwd met de kruiwagen.Maar dat zijn dan ook de enige zorgen die de plaatselijke eilandbewoners hier hebben! Tot in den draai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
