De god van het betonrot

Mezami(e)s,

al ruim over de helft! Nog negen dagen te gaan. Voor alle duidelijkheid: wie de indriuk had dat Salvador enkel maar dat ietwat verkommerde oude centrum Pelourinho was: dat is natuurlijk niet zo. Het grootste deel van de stad daarrond is modern, met veel hoogbouw, en met nkele kleine stadsstranden rond het fort en de vuurtoren.
Maar over naar de orde van de dag nu: Brasilia, de administratieve hoofdstad van het land. En dat mag je letterlijk nemen, want in het stadscentrum zijn het vooral ministeries en openbare gebouwen die de aandacht opeisen. Een terrasje of iets om te eten of drinken vind je hier nauwelijks, de relatief schaarse mensen zijn vooral government people in hemd en das in het straatbeeld.
Niet echt een gezellige stad dus, maar dat was ook niet de bedoeling toen een dikke halve eeuw geleden architect Oscar Niemeyer de opdracht kreeg om hier uit het niets een functionele, future proof stad uit de grond te stampen. En laat dit meteen de enige reden zijn waaroom ik enkele dagen hier wou rondlopen: om te vergapen aan de architectuur van Niemeyer, die pas twee jaar geleden op gezegende leeftijd overleed. En het moet gezegd: gebouwen als de kathedraal, het nationaal museum en de nationale bibliotheek en het Palacio de Planalto zijn pareltjes van moderne archituur, allemaal mooi gegroepeerd langs een lange brede esplanade met veel groen.
Enig puntje van kritiek: als Glenn Janssens de keizer van de wegwijzer is, moet Niemeyer de god van het betonrot zijn. Want op afstand zien die gebouw er allemaal imposant uit, maar van dichtbij zie je al heel wat sporen van verval en sleet. Of dit echt een stad voor de toekomst is, zal nog moeten blijken...
Halfweg volgende week een laatste verslag, opnieuw vanuit Rio dan. Ik zal dan een vierdaagse jungle-trekking door de Amazone achter de rug hebben. Later dus daarover méér. Tot in den draai!