Et c'est parti!

Mezami(e)s,
Het is niet mijn idee van rustig wakker worden: om vier uur ’s ochtends in een minibus op weg naar de luchthaven in het gezelschap van een achttal duidelijk dronken en luidruchtige Zuid-Afrikanen. Ik was het bijna vergeten: Bangkok is ook the city that never sleeps, waar 24 hour party people dansen, drinken en feesten op straat zodat het minibusje zich maar met moeite een weg kan banen. Op zo’n momenten dank ik de moderne techniek op mijn blote knieën, voor de uitvinding van de mp3-speler. En net zo dankbaar ben ik voor de netbook, zodat we zelfs in de kleedkamer van de kostuumwinkel draadloos kunnen internetten, mailen of Skypen. I kid you not: terwijl de kleermaker Tom mouwen aan zijn strakke maatpak speldt, kan ik met de hele wereld communiceren. Een mens vraagt zich af hoe hij dit tien jaar geleden allemaal overleefde aan de andere kant van de wereld, zonder al die moderne snufjes. Een cassette in de walkman duwen; naar de internetwinkel lopen; naar huis bellen in de telefoonwinkel. Waar is de tijd… Je hebt het al begrepen, de moeflon is weer on the move, en opnieuw in goed gezelschap. Tom is niet meteen onder de indruk van Bangkok, net zo min als ik dat in het verleden was. Mijn twee eerste keren ben ik de stad telkens zo snel mogelijk ontvlucht, wegens te heet, te drukkend, te druk, te op en top toeristisch. Nu valt het me eigenlijk nog best mee. De warmte is best draaglijk en er valt echt wel wat te zien, merk ik nu. Zo is het koninklijk paleis een aanrader, net als de tempel Wat Pho (we zijn nog altijd op zoek naar de Wat Thinky Whinky en de Wat Lha Lha). Aan tempels geen gebrek in Bangkok: je vindt ze in alle kleuren, maten en soorten, volgestouwd met grote en kleine gouden boeddha’s in alle houdingen. We doen de meeste verplaatsingen per boot, op een rivier die duidelijk nog veel te gezwollen staat. Aan de oevers zie je de gevolgen van de overstromingen van enkele weken geleden: wegen onder water, zandzakken voor deuren. Het moet hier geen lachertje geweest zijn. Dat is Kao San Road wel; het mekka van de rugzaktoerist, met slaapmogelijkheden in alle prijsklassen, massage tot op straat toe van voeten (zelfs in een bak met knabbelende visjes), nek, schouders en rug. Reclame voor het soigneren van de onderste regionen, met of zonder happy ending, wordt hier niet openlijk gemaakt. Zo beweert Tom toch, die brave kerel, die het bij een rugmassage hield. Ook naar cafés, restaurants, discotheken, winkels met namaakprullen en eetstandjes (zelfs met gefrituurde insecten, njammie!) moet je niet lang zoeken. Het eten is hier overigens voortreffelijk, en spotgoedkoop. En wie zich een uurtje wil laten inwijden in de nobele vechtkunst van de Muay Thai, zeg maar het Thaise kickboksen, kan dat al voor omgerekend twaalf euro. En héél misschien waag ik me er wel aan, als we over een kleine drie weken even terug naar deze heksenketel keren vlak voor ons vertrek naar huis. Maar eerst Hanoi, Viëtnam, en daarover zal ik het de volgende keer uitgebreid hebben. We hopen allebei vurig dat we niet net als eergisteren in Bangkok anderhalf uur moeten aanschuiven voor de paspoortcontrole, al zal dat met visum-applicatie controleren en visum afstempelen voor 25 dollar in Hanoi niet veel beter zijn, vrezen we. Als we straks, onder een lommerrijke boom en met een frisse Chang-pils binnen handbereik, weer alle mogelijkheden van free WiFi zullen aftasten, voegen we misschien zelfs foto’s bij het reisdagboek. Indien niet: volgende keer beter. Tot gauw!
Wat volgde: een comfortabel vluchtje van nog geen twee uur; grensformaliteiten van nog ggen drie kwartier en een chauffeur die ons stond op te wachten om ons naar het hotel te voeren. Een goeie dertig kilometer in een klein uur en een verkorting van mijn leven met ettelijke jaren. De wet van de jungle in het verkeer; roekeloze bumperklevers en gevaarlijke slalommers! Tot slot: heel wat frisser dan in Bangkok, een 24-tal graden, vermoed ik. Supervriendelijk onthaal met ontbijt in Little Hanoi Hotel.
Dikke kus!