Over de delta naar Cambodja

Mezami(eàs,
En morgen is Sabine er weer met weer weer. De Frank Deboosere in mij zou hier gisteren een onvervalst orgasme hebben gehad, maar gelukkig zit die ergens héél diep in mij. Gisterenavond was het hier in Pnomf Penh, de hoofdstad van Cambodja, niet enkel een volle maan, maar hadden we ook een bijna volledige maansverduistering. Je zal maar geluk hebben, Frank. Dat ik al een hele week rondloop met 'Moondance' van Van Morrison in mijn hoofd, zal er wel mee te maken hebben dat ik het op mijn mp3-speler heb gehoord, maar ik beschouw het ook als een voorteken. Alleen: vraag me niet van wat. Een eclps?
Maar dit, zoals gewoonlijk, geheel ter zijde. Ik was jullie nog een reisverslag schuldig. Van onze resi van Saigon over de Mekong-delta, om maar iets te zeggen. We hebben er, totaal onwetend, voor gekozen om dit ion drie dagen te doen, en bovendien georganiserd, voor 41 dollar per persoon. Laat ons die eerste dag vooral zo snel mogelijk vergeten, wegens het absolute dieptepunt van de reus tot nu toe. Eerst een viertal commerciële stops per boot vooral gericht op verkoop van huisnijverheid, en daarna met kano's naar weer way commercieelgedoe en daarna nog een helse busrit van vier uren naar de grootste stad in de delta, Can Tho, die we pas na zonsondergang bereikten. De dag nadien weer eens om zes uur opstaan, voor een trip langs o.a. een boeiende vlottende markt op het water. Schone foto's, en al bij al een veel beter dag dan de eerste. Ook al wegens een berg met een toffe tempel vlakbij de stad, die nog meer mooie beeldjes opleverde. Na een weeral een te korte nacht in Chau Doc met een klein bootje richgting Cambodjaanse grens, na eerst nog een moslimgemeenschap te hebben bezocht. Alle grensformaliteiten verliepen vlotjes, zodat we op een deftig uur in Pnomh Penh waren. Een stad die ons supergoed beviel, niet al te groot, niet te heet en molto simpatico, langs de oevers van de Mekong. De Cambodjanen zijn overigens ppk niet zo lelijk als hun buren.
Tot slot: reality check.
Pol Pot verweet de ketel dat hij zwart zag. Of dat hij een bril droeg, zachte handen zonder eelt had, een vreemde taal sprak of een intellectuele job had. Die pasten niet in zijn idee van een perfecte samenleving,en dus liet hij hen maar (vaak letterlijk) een kopje kleiner maken. En dat deed hij grondig. In nog geen vier jaar tijd, amper dertig jaar geleden, werden drie van de acht miljoen Cambodjanen uitgeroeid door de Rode Khmer. Amper 16 kilometer met de tuktuk buiten de hoofdstad liggen de Killing Foields, de bekendste van een van de 300 in het land, waar stille getuigen rillingen oproepen over deze afschuwelijke misdaden. Met de audiogids op de koptelefoon wordt alle waanzin die hier gebeurde plots heel dichtbij, en de stupa met opgestapelde schedels en beenderen doet je rillen, ondanks de hitte. Op het terrein springen kinderen touwtje, terwijl leeftijdsgenoten hior 35 jaar geleden werden afgeslacht. De wereld wist toen van niets, naar verluidt...
Laat ons toch maar eindigen met een vrolijke noot. De indrukwekkende pracht en praal, het goud en het marmer van het konklijke paleis en de zilveren pagode, voor toeristen 6,25 dollar inkom, terwijl de zeer talrijke plaatselijke toeristen slechts drie keer minder betalen. No problem, het lijkt in elk geval bereikbaar voor hen, al wordt er buiten de poort gebedeld ddor sukkelaars met geamputeerde ledematen of geleurd door kinderen van amper zes jaar oud. Dikke kussen.