Wandelen in de bergen

De NMBS kan nog een stevig punt zuigen aan de stiptheid van de treinen hier: klokslag negen uur en de nachttrein van Lao Cai naar Hanoi is on the move. De snelheid is een heel ander verhaal: over de 294 kilometer doen we acht uur. Maar we klagen niet: ik hoor de rijdende bar al aankomen, de bedden zijn comfortabel en we hebben het charmante gezelschap van een plaatselijke man en vrouw in de coupé. Lelijk, uiteraard, maar daar hebben we het al over gehad.
Wat voorafging: gisterenochtend kwamen we hier bij het ochtendgloren aan en meteen reed de minibus met ons omhoog de bergen in, naar Sapa. Een tocht van een klein uurtje en in Auberge Dang Trung wachtte al een ontbijt op ons. De kraaknette herberg (hoera voor de behulpzame uitbaters!) schijnt een van de oudste logementen in het stadje te zijn en straalt nog een zekere grandeur van de Franse kolonialen uit. Dat kan niet meteen gezegd worden van de honderden andere hotels en hostels die sindsdien uit de grond zijn gerezen en broederlijk naast nog meer restaurants staan. Een toeristenval, hoor ik u zeggen? Niet ver van de waarheid, want hier worden dagelijks drie treinladingen backpackers gedropt. In het lelijke stadje is werkelijk niks te zien, en iedereen komt naar hier om trektochten in de omgeving te maken. Naar Fansipan Mountain bijvoorbeeld (je voelt ‘em al komen: door ons meteen herdoopt tot Mount Frangipane), met zijn 3143 meter de hoogste berg van Viëtnam. Maar er leven in de omgeving ook heel wat lokale volkeren die elk hun eigen taal spreken en anders gekleed gaan. De vrouwen toch, want de mannen houden het bij sober zwart. Maar vandaag staat eerst een trekking naar de Cat Cat-waterval op het programma. Zes kilometer is het slechts, maar het blijkt een behoorlijk taaie duvel te zijn, met veel klim- en daalwerk. Mevrouw Mo, onze plaatselijk gids, kan er ook niets aan doen dat het weer niet echt meezit. De bergtoppen zitten in de wolken en het is hier kil, tien graden frisser dan in het dal. Goed dat we een sweater bijhebben en dat er dikke dekens in de kamer liggen. Mo maakt deel uit van de Hmong bevolkingsgroep, bij ons ook bekend van Vuile Hmong en zijn Vieze Gasten, met de hit van veertig jaar geleden, ‘De School dat is een Apenkot’. De mannen zie je hier nauwelijks, het zijn vrouwen en kinderen die een graantje proberen mee te pikken van het toerisme, door te leuren met huisvlijt en handenarbeid. Kleurrijke lappen, wandkleedjes, en weet ik wat nog wat thuis gegarandeerd meteen in het schuifje belandt en er nooit meer uitkomt. Daar doen we dus niet aan mee! Hetzelfde tafereel vanmorgen, op een negen kilometer lang wandeltocht die vooral bergaf ging en ons naar een dorpje van de Hmong en eentje van de Dzay (te herkennen aan hun rode hoofdlap) voerde. Heel mooie panorama’s, met terrassen waarop rijst en mais wordt verbouwd, boerderijtjes met buffels, varkens en kippen. En uiteraard aan elk godvergeten optrekje een satellietschotel, ome Ho moest het eens weten welke onsocialistische onzin zijn volk nu ingepompt krijgt! Er stond ook een bezoek aan een Hmong-schooltje op het programma, helemaal geen apenkot en altijd goed voor mooie foto’s. Had ik al gezegd dat we hier altijd al uitstekend hebben gegeten, al zal iemand die niet van rijst of noedels houdt daar helemaal anders over denken. Maar echt: héérlijk, en gezond. Dit, en al die fysieke training, de kilo’s vliegen hier af! Netbook dichtklappen en gaan slapen. Tot overmorgen, vanuit Halong Bay.
Dikke kus!