Verandering van spijs...

Vrienden en vriendinnetjes,

jawel, jullie hebben het goed gezien: ik heb
voor een weekje Kiwistan ingeruild voor Ozzieland, nog geen drie uur vliegen tussen Auckland en Sydney, met de bedoeling de zon eindelijk eens aan mijn kant te krijgen, maar dat valt de eerste dag een beetje tegen. Een kleine moeite misschien voor Vermaelens Projects, maar voor mij alvast een wereld van verschil. En zei die welbevaren kapitein James Cook ergens halverwege de achttiende eeuw niet dat de wereld maar zo groot is als je eigen verbeelding? Tussen haakjes: dat deed hij niet, ik vind het hier net uit, maar wist hij veel: hij was in loondienst van de Britse koningin en moest zoveel mogelijk lucratief en rijk nieuw territorium inlijven bij het roemrijke Gemenebest.

Maar we dwalen af; laat me nog even terugkeren naar de laatste week in Kiwistan. Ik heb in Kaikoura inderdaad walvissen gezien (drie stuks zelfs en vanop een paar tientallen meters afstand) maar stel je daar niet te veel bij voor: die beesten zitten voor 90% onder water en eigenlijk zie je niet te veel, enkel wanneer ze wat water spuiten en net voor ze duiken met de staart boven het wateroppervlak zwiepen. Dat heb ik wel gezien, hoor, maar de batterijen van mijn fototoestel hadden het toen al opgegeven. Gelukkig waren er nog een dikke honderd dolfijnen die op de terugweg rond de boot een showtje kwamen geven en toen had ik al reservebatterijen ge-installeerd. Kortom: dat tochtje was toch z'n 63 euro waard.

Dat kan ook gezegd worden voor de 40 euro die ik heb betaald voor een plekje in het Wellington Events Center bij het optreden van de goddelijke Norah Jones: schoon kind, gouden stem, maar allemaal nogal braafjes en een beetje vrijblijvend. Soms een beetje te veel loungy koffietafeljazz en -country. Maar voor de rest geen kwaad woord over de dochter van sitarist (inderdaad, niet gitarist maar sitarist) Ravi Shankar (he Anthony?): dat meiske komt er nog wel. En geloof het of niet (doe het toch maar: foto volgt); voor het concert heb ik mosselen met friet gegeten en twee blonde Leffekens gedronken in cafe Leuven.

De dag nadien volgde een treintocht van dertien uur (jawel!) tussen het wonderschone Wellington en Auckland, een beetje beu werk dat begrijpen julle wel, en de volgende
dag moest ik al om vier uur 's morgens op de luchthaven zijn voor devlucht naar Sydney. Geen oog dichtgedaan dus en daarom ben ik hier bij aankomst maar vier uur in mijn nest gedoken. Na de middag naar het Olympisch dorp gegaan en dat was best indrukwekkend. De komende zes dagen ga ik Sydney en omstreken uitgebreid verkennnen, met kangoeroes boksen en wallabi's en koala's knuffelen, maar dat horen jullie wel weer vanuit Kiwistan volgende week.
Nog eens bedankt voor alle fijne paaswensen die ik mocht ontvangen na het vorige bericht; het doet deugd te merken dat het dagboek nog steeds gelezen wordt. Nog even volhouden: over zes weken zijn jullie er vanaf>>>

PS Als jullie nu al vurige tongen zien, is het vetzakkerij, want Pinksteren is pas over een dikke maand.

Knufs van een moeflon,

Steve