Oom Ho en de oorlog

Mezami(e)s,
Wat kan een mens op een nachttrein al beter doen met zijn tijd dan zijn reisblog aan te vullen? Er scheiden ons immers toch acht uur tussen Saigon en Sapa, waar we vanaf morgenochtend twee volle dagen gaan wandelen in de bergen. Het Engelstalige koppel dat met ons de vierpersoonsslaapcoupé deelt, is na vijf maanden rondtrekken in India in elk geval in de wolken met het slaapcomfort. Benieuwd of ze er na een nachtelijk snurkconcert van mij nog zo over denken. Maar ter zake nu, Lieven Verstraete, voor ik te ver afwijk. Hanoi dus, het zal nooit de stad mijner dromen worden. Daarvoor is ze zoveel hectischer dan mijn zenuwen kunnen verdragen, met dat onophoudelijke getoeter van alles wat zich op twee, drie of vier wielen voortbeweegt. Wie hier als voetganger de straat wil oversteken, lacht het noodlot vierkant in het gezicht uit. Die brommertjes houden op het allerlaatste nippertje nog wel rekening met je om een aanrijding te vermijden, maar als je een auto ziet naderen, kan je je maar beter reppen of de voorwaarden van je reisverzekering goed nalezen. Voor de rest geen kwaad woord over de Viëtnamezen hoor. Ze zijn vriendelijk, doen niet in huis, spreken nauwelijks Engtels, laten je in niet-toeristenvallen met rust, zijn erg bescheiden en willen graag met je op de foto (zeker de meisjes, die dan giechelend goed je arm vastpakken). Maar ze hebben ook een nadeel: de meesten zijn lelijk als de nacht, en dan heb ik het nog niet eens over de mannen gehad. Kan VT4 eens een argeloze Vlaamse boeerenzoon betalen om voor seizoen 2 van Exotische Liefde hier een lief te komen zoeken? Gegarandeerd lachen geblazen, ik wil zelfs sponsors zoeken!
Maar Hanoi dus. Een wirwar van kleine straatjes waar op de stoep brommers geparkeerd staan, waar wordt gekookt, gegeten en gedronken, haar wordt gekapt, eendjes van ingewanden worden ontdaan, ijzer in de rode menie wordt gezet, wordt gekocht en verkocht (het cliché klopt: vrouwtjes met twee draagmanden op een lange stok over de schouder en een typisch punthoedje op het hoofd). Pittoresk, zullen we maar zeggen. Een groot meer ook in Hanoi, met daarin een stokoude vrouwelijke reuzenschildpad van 257 kilo die de laatste overlevende van drie exemplaren is. De plaatselijke bevolking dromt bij elkaar om er een foto van te maken. Wat hebben we nog gezien? Het mausoleum van grote roerganger Ho-Chi Minh, die in 1973 zijn kaars liet maar er naar verluidt nog steeds bijzonder patent uiziet. Dat heeft de krasse knar te danken aan de nobele kunst van het mummificiëren, die in de laatste vijftig jaar enkel nog in communistische kringen een gedegen manier was om criminelen de status van een halfgod toe te dichten. Ho is in goed gezelschap, want zijn rode broeders Mao en Lenin zijn de enige gebalsemde leiders uit de voorbije eeuw. Of hoort konigin Fabiola daar ook bij? Ach nee, daar schijnt nog wat leven in te zitten, al durft niemand daar geld op in te zetten. Aan Ho^s tempel houden twee witte soldaatjes trouw de wacht; hij moest maar eens gaan lopen… Dan naar een oude citadel, UNESCO wereldcultureelerfgoed, waar we veel jonge mensen zien. Is het omdat het zondag is dat ze piekfijn gekleed lopen, de jongens in pak met das en de meisjes in kleurrijke broekpakken met een lange floddertuniek erover. Ze doen met volle goesting allerlei groepschoreografieën voor de fotograaf. Daarnaast ligt het War Museum, best wel een indrukwekkende verzameling op de Amerikanen buitgemaakt oorlogstuig: helicopters, vliegtuigen, pantserwagens,… En natuurlijk mogen foto’s niet ontbreken van de heldhaftige plaatselijke strijders en burgers die onvervaard die schofterige yankees hebben buitengekuist. Ome Ho zal fier op ze zijn geweest.
Tot binnenkort! xxx